Huize Stella bewoners (Hein Remmers en Liesbeth van Vleuten)

 

Hein Remmers en Liesbeth van Vleuten

Hein Remmers op het balkon van ‘Huize Stella’

Liesbeth Remmers-van Vleuten

 

Hein Remmers (eigenaar/bewoner 2001-2013)

Henricus Franciscus Maria Remmers (roepnaam Hein) werd geboren op 17 april 1951 in Tilburg (Korvel) als zoon van Frans Remmers en Rietje de Weert en is de 5e eigenaar van Huize Stella. De operazanger (tenor/bariton) is de vader van de bekende musicalster Wieneke Remmers. Op 4 april 2007 stierf zijn 54-jarige echtgenote, Liesbeth van Vleuten, aan een gemene kanker.


Zoals al in de rubrieken over de vorige bewoners van Huize Stella is beschreven, heeft Hein met zijn vrouw Liesbeth de restauratie, die zijn voorganger Huib Luiten was begonnen, voortgezet. Huib Luiten had goed werk verricht, door het dak te laten vernieuwen en centrale verwarming aan te leggen cq te laten vervangen. Maar hij had ook de buitenmuren in woestijngeel laten schilderen met tegen de achtergevel een ’trompe l’oeil’. Dat waren, in dit geval, twee bedrieglijk echt lijkende ramen.
Hein heeft de voorgevel weer in de oorspronkelijke kleur wit teruggebracht, met uitzondering van de woestijngele achtergevel.
Ook hebben Hein en Liesbeth de riolering laten vervangen. De schitterende glas-in-lood ramen, een perfect staaltje Jugendstilkunst, zijn vakkundig door Ger Heheman gerestaureerd.
Het interieur is weer zeer licht. Dit in tegenstelling tot de donkere ruimtes van Stella. Zij had zelfs in het huis sombere antieke gobelins opgehangen.
Met uitzondering van de sombere kleuren van Stella, hebben Hein en Liesbeth het interieur zoveel mogelijk in de oorspronkelijke staat teruggebracht, echter zonder de twee monumentale deuren uit een scheidingswand op de beletage. Deze ruimte bestond oorspronkelijk uit twee kamers. Nu is het een ruime woonkamer waar je goed kunt vertoeven. De bijna drie meter hoge deuren paste ook niet in het restauratieplan, ondanks dat de kerk ze wel terug wilde geven.


Liesbeth had, als ervaren keramiste, haar atelier in het souterrain. Een groot deel van haar beelden zijn ‘verkocht’ tegen een vrijwillige bijdrage aan belangstellenden. De opbrengst is ten goede gekomen aan het Wilhelmina kankerfonds. Een klein deel van haar grote collectie is nog steeds te bewonderen in de villa, als aandenken aan haar en haar grote talent. Zij is, na een kort ziekbed, in 2007 overleden.


Overigens, de naam van de villa ‘Huize Stella’ heeft nooit op de gevel gestaan. Die is pas door de huidige bewoner, Hein Remmers, op een uithangbord aan de verandamuur aangebracht.


Op 12 november 2013 mocht ondergetekende een kijkje nemen in de villa. Dit, naar aanleiding van een verzoek om fotoos te mogen maken van de initialen ‘PvdLvH’ en ‘1902’ die de eerste bewoners, Pierre van de Lisdonk en Mina van Hirtum, hebben laten aanbrengen in de balustrade boven de hoofdingang. Enkele jaren daarvoor was ik reeds in Goirle om een fotoreportage te maken van de woningen die gebouwd en bewoond werden door familieleden, rond de ‘van de Lisdonkspie’ nu kloosterplein geheten. Uiteraard kwam ik ook bij de villa ‘Huize Stella’ uit. Toen heb ik de buitenzijde al gefotografeerd. Dat was nu dus niet nodig.
Tijdens mijn bezoek kreeg ik vele informatie van Hein die ikzelf nog niet wist. Zelfs prachtige fotoos van vorige bewoners Frits van Puijenbroek en naamgever van de villa, Stella Ionescu.
Een rondleiding kon natuurlijk niet ontbreken. Omdat de villa momenteel in de verkoop staat, had ik natuurlijk stiekem, al op de website van ‘Funda’ gekeken hoe het er van binnen uitzag. Het verbaasde me dat de villa nog mooier is dan de fotoos doen denken. Echt, overal zie je geschiedenis en de schoonheid van de Jugendstil. De prachtige trap in de hal met zijn gastoorts en glas-in-lood ramen, de schitterende tegels, maar ook het hang- en sluitwerk is, voor zover mogelijk, nog authentiek. Originele klinken, de kleur van de verf, het souterrain met de wijnkelder, overal nog origineel. Hoe is het mogelijk, als je nagaat wat er allemaal heeft plaatsgevonden in het gebouw.
Nadat ik de fotoos zag van Frits en Stella, zittend of bloemenschikkend in de kamer, kreeg ik toch wel beetje het gevoel dat ik ook bij hun op bezoek was. De villa heeft grote indruk op me gemaakt. Ik ben daarom Hein dankbaar, dat ik nog wat sfeer mocht proeven voor hij definitief uit de villa vertrekt.
Enkele fotoos die gemaakt en ontvangen zijn, bij dit bezoek, kun je HIER bewonderen.

Ad van de Lisdonk

 
Het volgende artikel, over Hein Remmers, werd gepubliceerd in het ‘Goirles Belang’ (deel 1 en 2) op 4 november 2009 en werd geschreven door Paul Spapens’.

(Deel 1)

Bewoner van Huize Stella is zoon van een kroegbaas, leraar en operazanger

Hein Remmers: ‘Van zingen krijg je goede zin’

Toen in het voorjaar bij de Rooi Pannen in Tilburg het tiende Prentenbuukske van de Goirlese Prententekenaar en volksdichter Cees Robben werd gepresenteerd, was er een verrassend optreden van Hein Remmers. De Goirlenaar, bewoner van rijksmonument Huize Stella, zong een volksgedicht van Cees Robben. Dit optreden was ver verwijderd van waar hij behoorlijk bekend mee is geworden, het zingen van opera’s. Van de andere kant, voor wie hem beter kent zal het geen verrassing zijn geweest. Zingen is de grote passie van deze in speciaal onderwijs gespecialiseerde leraar.

Aanstaande vrijdagavond 6 november 2009 geeft hij een bijzonder optreden tijdens het Grôot Diktee van de Tilburgse Taol. “Van zingen krijg je goede zin”, zegt de Goirlese maestro op het terras van Huize Stella.

Het is een intrigerende plek. Vanaf het terras kijkt hij uit op de betonnen achterkant van het jongerencentrum. Aan de straatkant ligt de eveneens betonnen blok waarin onder meer de ABN-AMRO-bank is gevestigd en die menig Goirlenaar graag weg zou toveren om van het Kloosterplein het nieuwe hart van Goirle te kunnen maken. Een echtpaar loopt voorbij. Hein Remmers groet joviaal.
“Alles goed?”
“Ja, alles goed, en met jou?”
“Ja, dè witte.”

Kort daarvoor heeft Hein Remmers zelf het meest tragische onderwerp uit zijn leven aangestipt, het overlijden van zijn echtgenote als gevolg van een gemene kanker. Liesbeth van der Vleuten, een begenadigd beeldhouwster, stierf in april 2007 op 54-jarige leeftijd. Overal in Huize Stella en in de tuin die dit machtig mooie huis omringt, staan beelden van haar. “Het zijn er tweehonderd”, zegt Hein Remmers. Sinds 1993 tot aan haar overlijden is ze met beeldhouwen bezig geweest. Het zijn haar topjaren geweest. Op de top van haar roem heeft ze moeten vertrekken. Het is zo ontzettend jammer dat ik hier nu alleen woon.”

Huize Stella

Het echtpaar vestigde zich eind 2001 in Huize Stella. Ze werden de vijfde eigenaar van het markante pand dat doorgaat als een van de eerste huizen in Nederland waarin invloeden van de Jugendstil zijn terug te vinden. Het is voor ’99 procent’ in originele staat, zegt Hein Remmers als sluitstuk van zijn uitleg over Huize Stella. “Het is nooit verrabbezakt”, gebruikt hij een vrijwel onbekend dialectwoord voor ‘vernieling’. Na de Eerste Wereldoorlog werd Frits van Puijenbroek eigenaar van de woning uit 1902. Zijn echtgenote was de Roemeense Sultanica Ionescu. Haar roepnaam Stella gaf de naam aan het rijksmonument.

Het doorstond de tijd in originele vorm vooral omdat het vanaf 1960 geruime tijd eigendom is geweest van de parochie. Het werd wel intensief gebruikt, onder meer als Mater Amabilisschool (partieel vormend onderwijs voor meisjes van 17 jaar en ouder) en bejaardensoos (in de kelder), maar er werd niets aan verbouwd of veranderd. In 1993 werd het verkocht. De enige vernieuwingen die zijn toegepast hebben onder meer betrekking op het sanitair en op themopane-glas. “Dat zou nu niet meer mogen”, geeft Hein Remmers een voorbeeld van wat het betekent om in een rijksmonument te wonen.

Onderricht van de fraters

Met zichtbaar plezier geeft hij tal van feiten en feitjes over het huis. Hein Remmers (1951) noemt zichzelf een liefhebber van feiten. Dat maakt van hem (onder meer) een aangenaam causeur. De feitenpassie heeft hij overgehouden aan de lagere school. Hij verklaart zich gelukkig dat hij op een school van de fraters, de Andreasschool in Tilburg, heeft gezeten. “Ik heb geweldig goed onderwijs genoten van de fraters. Die mensen hadden geen vrouw en kinderen en hadden daardoor honderd procent tijd voor het geven van onderwijs. Ik dacht: zoals zij onderwijs geven, dat wil ik ook wel. Mijn goede ervaringen op de lagere school vormden voor mij de inspiratie om ook het onderwijs in te gaan. Eigenlijk ben ik net als een frater, maar ik draag geen toog, rook geen bolknaks en ik ben niet celibatair.”

Oorspronkelijk had Hein Remmers het plan om tekenleraar te worden. Hij deed daarvoor toelatingsexamen bij Jan Dijker, toentertijd een van de bekendste kunstenaars van Brabant en als leraar verbonden aan de Tilburgse kunstacademie. Hoewel hij in de beoordeling door Dijker goed scoorde, werd hij uitgeloot. Er zat voor hem niets anders op dan een andere opleiding te kiezen: onderwijs, wat Hein Remmers zeker niet als straf zag. “Dat had ik altijd gewild”, refereert hij nog een keer aan zijn goede ervaringen daarmee op de lagere school.

Speciaal onderwijs

In 1975 stond hij voor de eerste keer voor de klas op een school in Tilburg-Noord, nu het meest mondiale deel van de stad met bewoners van meer dan honderd nationaliteiten. Toen hij begon als leraar zaten er nauwelijks kinderen van immigranten bij hem in de klas. De school waar hij nu werkt, het Midden-Brabant college Economie en Groen óók in Tilburg-Noord, heeft zeker zestig procent kinderen uit andere landen en culturen. “Qua type leraar ben ik altijd hetzelfde gebleven. Anders houd je het niet vol. Ik vertel veel en graag, net zoals de fraters het deden.”
In de begintijd van zijn onderwijscarrière liep Hein Remmers aan tegen het feit dat hij weinig tot geen tijd had om extra aandacht te geven aan kinderen met leerproblemen. Daarop ging hij de opleiding ‘speciaal onderwijs’ volgen. Over zijn motivatie zegt hij: “In het onderwijs heb ik altijd compassie gehad met de underdog. Het frustreert mij als ik juist deze kinderen niet kan helpen. Een mogelijke verklaring is dat ik vroeger zag dat kinderen van de Koningswei in Tilburg op school achtergesteld werden enkel en alleen omdat ze uit deze volkswijk afkomstig waren.“

(Deel 2)

Zijn kennis van speciaal onderwijs kon hij 25 jaar in de praktijk brengen op een school voor speciaal onderwijs in Kaatsheuvel. Dit individuele onderwijs was nagenoeg 1 op 1 en dit gaf hem veel voldoening. “De problemen van deze kinderen kun je niet oplossen. Je kunt ze wel leren er mee om te gaan”, geeft hij het belangrijkste kneepje van zijn vak. Omdat hij dichter bij huis wilde werken, trad Hein Remmers in dienst van de De Keyzer-school in Goirle en kochten hij en zijn echtgenote Huize Stella. Toen werd zijn vrouw ziek en kwam te overlijden. In het voorjaar van 2008 werd hij aangesteld op het Midden-Brabant College met kinderen die ‘meer ondersteuning nodig hebben’. Op deze school geeft hij Duits, tekenen, aardrijkskunde en geschiedenis.

Von Trapp

Deze fulltime baan combineert Hein Remmers met zijn grote hobby, opera. Hij komt uit een absoluut muzikale familie. De muzikaliteit is hem letterlijk met de moederborst ingegeven. En ook ná hem gaat het door. Zijn oudste dochter Wieneke is uitgegroeid tot een van de bekendste musicalsterren van Nederland. In het Eftelingtheater was ze het afgelopen seizoen de grande dame van The Sound of Music, waarin ze de bepalende rol van gouvernante van de familie Von Trapp speelt. Haar vader praat vol trots over haar, net zoals de tweede dochter en een zoon, die ook veel muziek in hun genen hebben.

Je zou kunnen zeggen dat de Remmers-familie een familie Von Trapp is, namelijk ook een en al muzikaliteit. Deze geaardheid gaat ver terug. De moeder van Hein Remmers was een dochter van bakker De Weert uit Tilburg, een heel muzikale familie met een eigen familiekoor. Moeder speelde piano. Vader zong in meerdere koren in Tilburg, zoals Souvenir des Montagnards en de kerkkoren van de Heuvel en ’t Heike. De kinderen Remmers werden door hun ouders meegenomen naar opera’s, eerst in Metropole, de vroegere schouwburg van Tilburg en later de nieuwe schouwburg. Het gezin ging steeds op vakantie in Italië waar elke kans werd aangegrepen om naar de opera te gaan.

“Ik kon als kind goed zingen”, blikt Hein Remmers terug naar zijn jeugdjaren. Toen ik veertien was, kregen we Indische buren. Die jongens konden allemaal goed gitaar spelen. Het was de Tijd van de Tielman Brothers en de Blue Diamonds. Op de stoeprand bij ons in de straat leerde ik van hen gitaar spelen. Ik zat in verschillende bandjes.”

Operazanger

Hein Remmers was een jaar of dertig, toen hij opnieuw in de ban raakte van zingen. “Daar kreeg ik toen meer tijd voor. De kinderen werden groter. En ik kijk niet naar de televisie en ik ben geen voetballiefhebber. Nou, dan houd je veel tijd over.” Hij nam zanglessen bij de Tilburgse diva Thea Vermeulen-Peek, leerde pianospelen en trad toe tot een vocaal ensemble. “Zo rolde ik in het operawereldje”, vat Hein Remmers deze nieuwe fase in zijn leven samen. In het begin kreeg hij een klein rolletje, toen een wat grotere rol en uiteindelijk hoofdrollen. Hein Remmers wordt als professioneel amateur ingehuurd voor rollen in opera’s door amateurgezelschappen in Nederland en België.

In dit circuit is hij nu een grote naam. In combinatie met zijn fulltime baan kan hij jaarlijks gemiddeld drie opera’s behappen. Verder verzorgt hij concerten, treedt hij op bij trouwpartijen en begrafenissen en werkt hij mee aan andere muzikale projecten. Afgelopen zaterdagavond 31 oktober bijvoorbeeld verleende hij zijn medewerking aan een Italiaanse Avond van de Goirlese harmonie Oefening en Uitspanning in cultureel centrum Jan van Besouw. “Zingen in een opera doe je met je hele lijf. Als een seizoen is afgelopen, ben ik altijd een paar kilo afgevallen”, aldus de Goirlese operazanger met duidelijk Tilburgse wortels.

Looiersbeurs

Zeg tegen een Tilburgse 55-plusser Remmers en het gaat zo goed als zeker over Huize Remmers, een van de bekendste horecagelegenheden van Tilburg en wellicht nóg beter bekend als de Looiersbeurs. Overgrootvader Jan Baptist Remmers, bijgenaamd Jan Bakkebaard, was de eerste in de familie die een café begon. Ome Jan, een broer van de vader van Hein Remmers, nam in 1957 De Looiersbeurs over van diens vader. Huize Remmers had een danszaal, een kegelbaan en een vergaderzaal waar veel verenigingen thuis waren. De ouders van Hein Remmers begonnen na de oorlog Café Remmers naast de kappesienen aan de Korvelseweg. De zaak werd in 1954 van de hand gedaan omdat moeder Remmers haar draai niet kon vinden in het nogal afwijkende leven dat kroegbazen noodgedwongen moeten leven. In 1969 kwamen er ook een einde aan Huize Remmers. De zaak werd verkocht. Lange tijd zat er de Xenos-winkel op de Heuvel in Tilburg in. Tegenwoordig is er een Kentucky Fried Chicken in gevestigd. “Alleen de voorgevel is nog origineel”, aldus Hein Remmers.

 


Liesbeth Remmers-van Vleuten (eigenaar/bewoner 2001-2007)


Liesbeth werd geboren in Dongen op 20 mei 1952. Zij was beeldhouwster/keramiste en overleed op 54-jarige leeftijd (24 april 2007) aan een gemene kanker. Samen met haar man Hein Remmers woonde ze in Huize Stella.

Het volgende artikel, over Liesbeth Remmers, werd gepubliceerd in het ‘Het Klaverblad’ op 4 november 2009 en werd geschreven door Paul Spapens’.

In april 2007 overleed Liesbeth Remmers in haar woonhuis ‘Huize Stella’ aan de Kloosterstraat in Goirle. Zij was tijdens haar leven een begenadigd keramiste, die jarenlang een atelier aan huis had waar ze cursussen keramiek gaf. Vanaf 1993 in Vught en met ingang van 2002 in Goirle werd ze dagelijks omringd door enthousiaste keramiekliefhebbers, die bij haar als beginneling of gevorderde altijd een plaatsje vonden. Met hart en ziel en met een nimmer aflatende energie heeft ze jarenlang genoten van haar passie. Helaas kwam na een kortstondige slopende ziekte een vroegtijdig einde aan haar leven, dat nog zoveel beloftes inhield.

Niet verkocht

In en om haar woonhuis zijn tientallen beelden stille getuigen van een rijk en arbeidzaam leven. Haar man en kinderen hebben besloten om van het grootste gedeelte van deze beelden afstand te doen. Ze hebben hun keuzes gemaakt en ze hebben daarna besloten dat de rest een mooi plaatsje mag vinden bij Liesbeths ‘ klanten’. Op deze manier hoopt de familie dat de beelden terechtkomen bij mensen die de herinnering aan Liesbeth levend willen houden.

De laatste regels, van dit verhaal, zijn weggelaten omdat we nu vier jaar verder zijn en het niet meer mogelijk is beelden van Liesbeth te verkrijgen.

 
Bronverantwoording fotomateriaal en tekst:
Goirles Belang (4-11-2009) > https://www.goirlesbelang.nl/nw-7833-7-86826/nieuws/had_huize_stella_wel_verkocht_mogen_worden_1.html
Goirles Belang (4-11-2009) > https://www.goirlesbelang.nl/nw-7833-7-86825/nieuws/had_huize_stella_wel_verkocht_mogen_worden_2.html
Overlijdensbericht Liesbeth (Mensenlinq.nl) > https://www.mensenlinq.nl/overlijdensberichten/liesbeth-remmers-van-der-vleuten-689059
Goirles Belang (4-11-2009) > https://www.goirlesbelang.nl/nw-7833-7-3176889/nieuws/van_zingen_krijg_je_goede_zin_1.html
Goirles Belang (17-4-2013) > https://www.goirlesbelang.nl/nw-7833-7-3460619/nieuws/beelden_van_liesbeth_naar_voormalige_klanten.html
Het Klaverblad > https://www.hetklaverblad.nl/artikel.asp?rubriek=rubriek02&artikel=28294
Bezoek door de auteur van deze site, Ad van de Lisdonk, aan Hein Remmers in zijn imposante villa, op 12 november 2013. (Publicatie met toestemming van Hein Remmers)
Huize Stella, een Jugendstil monument, door Herman van Rouwendaal. (Publicatie met toestemming van Hein Remmers)
Ad van de Lisdonk (Oostrum-Lb) > Eigen archief

Comments are closed.